مرحوم ِ مغفور سارتر در کتاب Nausea ( تهوع) صفحه 116 می فرماید :
چنان غرق در تنهایی وحشتناکی بودم که به فکر خودکشی افتادم. تنها چیزی که جلویم را گرفت این فکر بود که هیچ کس، مطلقاً هیچ کس، از مرگ من متاثر نخواهد شد، و در مرگم حتی بیش از زندگی ام تنها خواهم بود .