درد بی درمون ِ جاودانگی

می گویند هیچ چیز از بین نمی رود ، همه چیز تغییر شکل می دهد ، و دیگر گون می شود ، کوچیکترین ذره ما نابود نمی شود ، ناچیزترین نیرو نیر هبا و هدر نمی شود ، و  عده ایی می کوشند ما را به این حرف ها دلداری بدهند ، چه دلداری عبثی !  

جسم من نیست که مایه ی نا آارامی من است ، چرا که اگر من متعلق به خود نباشم یعنی جاوید نباشم اینها نیز از آن ِ من نیستند ، نه ! آرزوی من این نیست که در کل هستی مستحیل باشم ، یا در ماده و نیروی بی نهایت و ابدی یا در خدا ، و نه می خواهم متعلق به خدا باشم می خواهم خدا از آن ِ من باشد . خود خدا باشم بی انکه خویشتن خویش را از دست بنهم ! 

تعبیه و ترفند های وحدت گرایانه درد مارا دوا نمیکند ، ما در پی عین ذات ابدیت هستیم نه سایه و اعراض آن . 

با من از فریب نگویید !  بگذارید زندگی کنم .